Upadek ideałów

Delf

Stałam na trasie istnienia trzymając w dłoniach swoje ideały i
patrzyłam na przechodzący tłum bezmyślności.
Nagle ktoś mnie poszturchnął, a ja upuściłam ideały.
Wpadły pod nogi ludziom bezmyślnym,
a ci nawet nie zważywszy na mój krzyk i szloch,
jak gdyby nigdy nic przeszli tłumnie po nich.
Zdeptali, zniszczyli, roztrzaskali,
zmieszali z piachem i błotem, a na koniec w siną dal poczłapali.
Odeszli ode mnie wszyscy. Dokładnie.
Nikt nie został.
Siedzę teraz sama na trasie pochodu głupoty
i patrzę na świat, zastanawiając się,
jak by to było, gdyby się to nie wydarzyło.
Jak wspaniale by było mieć swoje ideały.
Z nici życia uszyłam woreczek i zebrałam okruchy szczęścia, radości, honoru...
Zgubiłam tylko przyjaźń, miłość i chęć życia.
A w dodatku kryształki wymieszały sie z piachem.
Ze smutkiem, pechem, głupotą....
I tak upadły moje ideały,
pewną cichą spokojną nocą.

Tuśka

Taaaaaak kiedy człowiek traci ideały, to bywa bolesne...
Ładnie <co ja piszę, ślicznie> ubrałaś w słowa swoje uczucia <wiem, że miałaś ostatnio dołka z tego powodu> ale jak już mówiłam nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło, a to co upadło można podnieść, może nie dziś może nie jutro, ale można

[...}Nie wierzę, że nikt nie ma w sobie sił
Nie wierzę, że spalimy szczęście w nas
Anioły przecież muszą istnieć i ocalą nas od mroku
Chcę być motylem, ale jestem ćmą
Ciemność przysłania prawdziwą barwe krwi
Nienawiść skrada się, zatrówa rozum i
zabiebiera życia,
Każdego dnia jest nas mniej
Każdego dławi już strach
Ja biegnę nadal silna oddechem własnych ideaów
Widziałam jak wstawał świt
Jak słońce krwawiło i
Barwiło niebo na kolory śmierci

Wtedy zrozumiałam, że
Nie ma już odwrotu stąd
Nikt nie uratuje się
Ja chcę ocaleć mimo to!

Słońce takie zimne stało się
Pochlipuje, gdy nie widzi nikt
Roni słodkie łzy
Ja wierzę, że dźwigniemy się!

Nie patrzcie na mnie tak
Jakbym staciła rozum
Bo nawet jeśli wy nie chcecie
To ktoś musi wierzyć[...]

Ja tak myślę Wink

(wiem, że czasem piszę chwilozoficzne tekdty)
Ale mimo pesymizmu, bardzo mi się twój wiersz podoba Dalfuś, w końcu nie zawsze trzeba pisać o szczęściu... wręcz przeciwnie, nawet nie powinno się zbyt często o nim pisać
Pozdrawiam Wink

Delf

No właśnie, najlepsze dzieła powstawały zawsze w skrajych warukach. Nie przyrównóję oczywiście do siebie, jednak chcę powiedzieć, że ten wiersz powstał przy wielkiej handrze.
Amoje ideały były takie ładne.
Co one komu przeszkadzały?
Musieli się w nie wpakować ludzie z brudnymi buciorami i skopać ich framugi?
Zastanawiam się tylko czy moje ideały kiedyś wrócą na swoje miejsca - całe i zdrowe.
Ci którzy roztrzaskali mi te kamienie szczęścia, powinni się wstydzić.
Złamali moje cele.
Pozbawili mnie wszystkiego.
Woreczek uszyłam z wyrwanych z przeszłosci starych, zużytych nitek życia.
Niektóre momenty naprawdę chciała bym wyciąć.
Niestety się nie da.
A może to i lepiej.
Nawet najgorsze zdarzenia wiele nam dają.
Budując lub niszcząc zawsze działają na nas wzmacniająco.
Nie przejedziemy się dwa razy na tym samym żarcie.
Dzisiaj zrobiam coś, czego nie powinnam robić.
Nie zdepttałam jednak niczyich ideałów.
Jedynie jeszcze bardziej dokopałam swoim.
Pozdrawiam
Delf

MhoOok

Delf, co rozumiesz przez ,,upadek ideałów"?

Delf

Ech...
Naprawdę chcesz tego słuchać?

MhoOok

Tak. Chcę dowiedzieć się, o co Ci chodzi Very Happy